Indonesië deel 1: groene rijstvelden, fantastische mensen en gave golfen

Het prachtige Indonesië komen we binnen via een overstap op het vliegveld van Medan op Sumatra. Via een boot vanaf Ko Phayam naar het vaste land, een nachtbus helemaal richting een zuidelijke stad in Thailand om vanaf daar naar Indonesië te vliegen. We landen eerst in Medan op het eiland Sumatra, een nieuw vliegveld waar we onze tijd besteden aan een beetje winkelen en Skypen. Sinds de landing in Indonesië worden we door iedereen aangegaapt, ouders wijzen hun kindjes op ons, er wordt naar ons gezwaaid en we worden verschillende keren op de foto gezet. Wauw, dit maken we al de hele reis mee, maar zo extreem als hier hebben we nog niet meegemaakt. Echt bizar, we lijken wel beroemdheden! Ook al wordt mijn haar steeds witter door de zon, is Sander veruit de langste man en is het aantal blanken op het vliegveld op één hand te tellen, toch zou je verwachten dat men blanken wel gewend is. Niet dus! 

In de avond landen we in Jakarta, een grote en drukke stad die we besluiten over te slaan. We gaan alleen naar een hotel voor de nacht, waar we na de lange trip direct in slaap vallen. De volgende dag worden we om 7 uur opgepikt door iemand van het Cianjur Adventure homestay programme. Samen met een aantal lokalen worden we in een klein busje naar Cianjur, ongeveer 140 km naar het oosten vanaf Jakarta, gebracht. De trip duurt vijf uur en de beste man rijdt als een kamikaze piloot. Eenmaal op de snelweg scheurt hij met 130 kilometer per uur van links naar rechts om het andere verkeer te ontwijken. Zelfs de vluchtstrook wordt veelvuldig gebruikt.. Pff ongelooflijk! In Nederland zou hij allang van de weg geplukt zijn. Gelukkig komen we rond lunchtijd zonder kleerscheuren aan bij Yudi, de eigenaar van de homestay.

We worden hartelijk ontvangen en kunnen direct aanschuiven voor de lunch. Na het heerlijke lontong laat Yudi onze kamer en de rest van zijn huis zien. Een schattig huisje waarvan de ene kant voor gasten is met 3 slaapkamers en de andere kant is voor het gezin zelf. De badkamer wordt door iedereen gedeeld. Top! Het is grappig dat we ons nu zo snel thuis voelen op al die verschillende plekken waar we komen. Hygiëne, luxe en privacy doet ons niet zoveel meer. Vooral ik had niet gedacht dat ik hier zo snel helemaal oké mee zou zijn. Na de rondleiding krijgen we een informatiemap te lezen waarin van alles staat over wat we kunnen doen in Cianjur. We kiezen voor een trekking naar een boerendorpje middenin de rijstvelden en voor een trip naar een theeplantage. 

De rest van de dag doen we rustig aan, we kletsen wat met de andere gasten die bij Yudi verblijven en met Yudi en zijn staff. Ook leren we wat Sudanese woordjes, het 'dialect' dat hier gesproken wordt. Sander geniet van een massage en tijdens die massage klets ik nog wat verder met Andan, onze gids voor de volgende dag. Hij spreekt veel talen, waaronder vloeiend Nederlands! Twintig jaar geleden is hij begonnen om de taal volledig uit boeken te leren en nu kan hij gewoon met ons op niveau praten. Bizar! We leren hem nog wat nieuwe woorden en zinnen en daarna lopen we nog een rondje door de wijk. Iedereen gaapt ons letterlijk aan en begroet ons met 'Hey Mister!' of 'Bule Bule'! (Westerner). We oefenen ons Sudanees onderweg en als we wat woordjes spreken tegen de locals weten ze helemaal niet wat ze meemaken. Cianjur is allesbehalve toeristisch en dat kun je merken als de mensen ons zien.

De volgende dag vertrekken we na een heerlijk nasi Uduk ontbijtje met Andan naar het boerendorpje. Zodra we het huis van Yudi verlaten merken de kindjes in de wijk ons op, ze lopen mee, zwaaien, giechelen of oefenen hun Engels met ons. Super leuk! Als we de grote weg bereikt hebben stappen we in een busje om naar het startpunt van de trip te rijden. Het is echt gek om continu aangegaapt en begroet te worden. Hoewel ik nog een beetje verlegen ben, kletst Sander er in zijn steeds beter wordende Sudanees er flink op los. Dat vinden de mensen natuurlijk helemaal prachtig! Aan het begin van de wandeltocht worden we nog gevolgd door een groepje uitbundige kinderen, maar al snel lopen we vrijwel alleen door prachtige natuur. 

Voor de lunch lopen we bergop richting het dorpje waar we zullen pauzeren. We genieten van het uitzicht en ondertussen legt Andan ons van alles uit over de verschillende bomen, planten en rijstsoorten. Al gauw komen we in het dorpje waar we uitgenodigd zijn voor de lunch in één van de huisjes. We zitten op de grond en krijgen een heerlijke Indonesische lunch voorgeschoteld. Na de lunch rusten we nog wat uit en daarna gaan we weer op pad. Het tweede deel van de trip is nog indrukwekkender. Eenmaal weer in het dal lopen we dwars door de rijstvelden. Zo ver we kunnen kijken strekken de groene rijstvelden zich voor ons uit. We passeren dorpjes waar de lokalen snel de rest van de bewoners oproepen als ze zien dat we eraan komen. Iedereen wil die twee blanken van dichtbij bekijken. 

Waar we in de andere landen door de mensen vooral als wandelende geldzakken werden gezien, is hier iedereen oprecht vriendelijk. Ze willen niets van je, alleen graag een praatje maken en als ze durven vragen ze ook om een hand of een foto. We hebben een geweldige dag! Leuke gids, prachtig landschap en overal aardige mensen. Al balancerend over de smalle dijkjes tussen de rijstvelden lopen we terug naar het punt waar we op de bus stappen. Terug naar Yudi. Eenmaal thuis gaan we heerlijk douchen en gaan we nog even naar het internet café in het centrum. We zetten onze blog over Thailand online en backuppen onze foto's en video's. Bij terugkomst bij Yudi krijgen we een heerlijke Kip saté maaltijd, veel beter dan de Nederlandse saté natuurlijk! De rest van de avond kletsen we nog wat met de andere reizigers en dan is het tijd om te gaan slapen. 

De volgende dag komt een andere gids, David genaamd, ons ophalen voor onze trip naar de theeplantages. We zijn met zijn vieren, want Rosa uit Zwitserland komt ook met ons mee. David is een enorm gezellige kerel die de hele tijd een grote grijns op zijn gezicht heeft. Hij houdt er niet van om met busjes te reizen zegt hij als we het eerste stuk in een busje afleggen. De rest van de dag wordt het dan ook iets avontuurlijker zegt hij met een lach. We stappen ergens in de middel of nowhere uit en we wachten op een geschikte vrachtwagen die ons verder kan brengen. David stopt een enorm hoge vrachtwagen die vol ligt met cement. De driver en zijn maatje willen ons graag meenemen. Rosa en ik kijken elkaar aan, maar hoe komen we daar dan in? Klimmen dus! Haha met een klein beetje hulp van de mannen belanden we in de truck. Al hobbelend en stotend komen we aan bij de weg naar de theeplantage. Onderweg werd er veel naar ons gezwaaid door de mensen. Je kon de verbazing van hun gezichten aflezen, wat doen die buitenlanders op een vrachtwagen? Als we uit de laadbak geklommen zijn volgt eerst nog een fotosessie met de chaffeur en zijn maatje, waarbij een van hen bezitterig zijn arm om me heen slaat en zijn gezicht wel heel dicht bij dat van mij brengt. Hmmm heel apart! Misschien wil hij opscheppen bij zijn vrienden? 

We gaan op weg naar de theeplantages en zodra we al wandelend van de weg afdraaien komt ons een prachtig landschap tegemoet. Wauw wat is het hier mooi! Enorme heuvels met daarop zo ver als je kunt kijken alleen maar thee. De kleur groen is prachtig! We lopen door dit prachtige landschap richting een dorpje vlakbij de theefabriek. Als we een hele groep kleurrijke theeplukdames tegenkomen gaan we hallo zeggen. Giechelend staan de dames ons aan te kijken en al gauw worden hun smartphones uit hun jurken gehaald. De hele groep komt aanstormen voor een foto met zn allen. Als we weer verder lopen kunnen we hun gelach nog lang horen. Als we in het dorpje aankomen zijn we nog een beetje vroeg voor een bezoek aan de fabriek. We pauzeren even bij een huisje waar wat kindjes staan en al gauw komen er meer kindjes bij om ons eens even goed te kunnen bekijken. We krijgen direct thee aangeboden en worden binnen uitgenodigd door de vrouw des huizes. Haar man staat erop dat hij met ons meeloopt richting de fabriek. We lopen weer verder en gaan dwars door de theeplanten heen. Het heuvellandschap is echt prachtig. We blijven maar herhalen hoe mooi het hier is.

We lopen blijkbaar een nieuwe route die David ook niet kent en deze route blijkt een beetje lang. Als er een truck langskomt vraagt David of we mee mogen rijden. Dat mag! Rosa gaat voorin en wij klimmen achterin. Blijkt de truck vol theeblaadjes te liggen! Heerlijk zacht, maar we delen de ruimte met veel kleine rupsjes. Al snel zitten ze overal op ons, maar we hoeven niet bang te zijn voor uitslag zegt het maatje van de chauffeur die bij ons achterin zit.  Je krijgt geen uitslag van deze rupsen. Gelukkig zijn we al snel bij de fabriek. We worden hartelijk ontvangen door de manager. Hij drinkt thee met ons en daarna gaan we met een andere medewerker de fabriek rond. In Sri Lanka hebben we ook eens een fabriek gezien, maar deze is veel groter. We volgen het proces van begin tot eind en gaan tussendoor met verschillende medewerkers op de foto.  

Na de rondleiding en een heerlijke lunch gaan we verder. Dichtbij ligt een mooie waterval die we gaan bekijken, maar om tijd te besparen houdt David weer een passerende truck tegen die ons meeneemt. We klimmen in de dit keer lege laadbak en rijden al hobbelend en stotend door de prachtige omgeving richting de waterval. Daar aangekomen wacht ons een prachtige waterval middenin de natuur. Er is niemand behalve wij. Terwijl ik het bij pootje baden houd, trekt Sander zijn zwembroek aan en gaat het water in. Hij klimt over de gladde stenen omhoog en neemt een douche onder de krachtige waterstraal. Als we afgekoeld zijn beginnen we aan de terugweg, de zon begint al onder te gaan en met een beetje geluk kunnen we de ondergang volgen vanaf een berg tussen de theeplantages. Moeten we wel eerst weer tijd besparen door met een truckje mee te reizen. Er passeert ons een super kleintje die helemaal vol ligt met pannen en eten. Ik kan op een krukje zitten maar Sander en David moeten op hun hurken zitten want de grond is te vettig om op te zitten. Met kramp in de benen verlaten we het trucje en vervolgen onze weg te voet. Helaas bevindt de zon zich achter een paar wolken, maar nog steeds is het uitzicht prachtig. 

We lopen weer terug naar de fabriek waar een vriend van David ons opwacht in zijn huis om ons weer naar de main road te brengen. Natuurlijk kunnen we daar niet weg voordat we thee hebben gedronken en op de foto zijn geweest met zijn hele familie. Als we even later op de weg aankomen is het pikke donker. Nu is het hopen dat er een geschikte truc voorbij komt die ons terug kan brengen. Er komen eerst vrij veel volle trucs langs maar dan lijkt er een geschikte langs te komen. Deze heeft alleen geen bak, maar slechts een paar stangen in de hoeken waar we ons aan vast kunnen houden. We klimmen naar boven en al gauw sjezen we over de weg. We klampen ons vast aan de stangen en maken lol met elkaar zo in het pikke donker. Je moet er toch niet aandenken dat er nu wat zou gebeuren? Na een pauze waarin de chaffeur en zijn maatjes koffie met ons willen drinken en waarin weer de nodige foto's gemaakt worden, komen we rond half tien weer aan bij de homestay waar we worden verwelkomt met een lekker diner. Wat een geweldige dag was dit! 

De volgende dag zouden we eigenlijk weer verder moeten reizen, maar we hebben beide niet zo'n zin. We kunnen een nachtje langer blijven en dat doen we dus ook. We chillen wat en ik krijg een massage. Poe die massage is wel erg heftig! Pijnlijk maar noodzakelijk denk ik maar.. aan het einde ervan moet ik in kleermakerszit op de grond gaan zitten en dan worden mijn rug en nek nog even flink gekraakt. Fijn!! In de middag gaan we met de bus naar het centrum van Cianjur en we lopen over de bazaar. Als we ergens iets staan te kopen worden we door een paar kids gevraagd of ze met ons op de foto mogen. Natuurlijk! Al gauw komen overal vandaan kindjes rennen en wordt er driftig op los geklikt. Dat we zelf ook nog een selfie maken vinden ze helemaal prachtig. We blijven ons verbazen over de verbazing van de mensen als ze ons zien. Jong en oud, iedereen stopt waar ze mee bezig zijn als we langs komen.

Onze tijd in Cianjur was echt top, maar een dag later is het toch echt tijd om verder te reizen. We vertrekken om half vijf in de ochtend met een bus naar Bandung. Daar reizen we naar het treinstation om met de trein verder te reizen naar Yogyakarta. Met de trein doorkruizen we een prachtig landschap. Groene rijstvelden, hoge bergen, diepe dalen en her en der kleurrijke mensen aan het werk op hun land. De trein is met ruime stoelen bijzonder comfortabel en we komen ook nog eens ruim op tijd aan in Yogyakarta. We pakken een taxi naar ons hotel voor twee nachten, een gezellige homestay met nette kamers en superschone badkamers. In het hotel regelen we ook de trip voor de volgende dag, we gaan naar de tempels Borobudur en Prambanan. De volgende dag moeten we om vier uur in de ochend klaar staan. We gaan de borobudur tijdens de sunrise bekijken. Even snel ergens heerlijke nasi goreng eten dus en dan gauw naar bed. 

Al vroeg in de ochtend worden we opgepikt door weer een kamikaze chauffeur. Alsof hij de snelheid van het licht wil inhalen rijdt hij als een bezetene naar het viewpoint van de Borobudur. Als we aankomen wordt het al licht, heeft ie dus toch nog niet snel genoeg gereden. We wandelen naar het uitzichtpunt en proberen de tempel te spotten. Die blijkt behoorlijk ver weg te liggen, iets groter dan een stipje aan de horizon. Daarnaast is het ook bewolkt. We zijn een beetje teleurgesteld maar dat komt waarschijnlijk omdat we de Angor Wat al gezien hebben. Misschien zijn we wel verwend met te mooie plaatjes! Na de opkomst reizen we naar de tempel zelf. Die is van dichtbij toch nog zeer indrukwekkend. Elke bezoeker moet een sarong aan bij binnenkomst en dus lopen we samen in rokjes door de prachtige tempel. Hierna rijden we door naar Prambanan. Eveneens een prachtige tempel, maar eerlijk toegegeven hebben we wel genoeg tempels gezien deze reis, maar als je op Java bent kun je deze plekjes natuurlijk niet overslaan! 

Als we in de middag weer bij ons hotel aankomen gaan we vanaf daar zelf met de bus richting het centrum van de stad. We lunchen heerlijk met noodles en loempia's en lopen wat over de drukke marlioboro straat. Ook regelen we een tripje naar Cemoro Lawang, het dorpje aan de voet van de Bromo vulkaan. Morgen vertrekken we om acht uur in een minibusje waarmee we als het goed is elf uur later in Cemoro Lawang zullen aankomen. We sluiten de dag af met biertjes op het terras en gaan mooi op tijd slapen. Na een heerlijk Indonesisch ontbijt worden we opgepikt door een busje vol toeristen en weer volgt een lange weg waar we met een nieuwe kamikaze chauffeur overheen sjezen. Vanavond om 7 uur komen we aan in cemoro lawang.

Sander typt:

Om drie uur 's nachts gaat de wekker. Lekker vroeg, vooral gezien het feit dat we na twaalven gingen slapen. Die zeven uur hier is anders dan die in Nederland. We kwamen na een lange rit om half twaalf pas aan in ons hotel. Het biedt weinig luxe, maar goed, het was maar voor een paar uurtjes. We besluiten dat die f*cking Bromo wel heel mooi moet zijn om dit nachtje en de trip van gisteren goed te maken. Eenmaal warm aangekleed (het is hier net boven 0 graden) gaan we op pad. We hebben besloten op eigen houtje te gaan, zonder een ticket te kopen. De meeste toeristen gaan met de jeep naar een uitzichtpunt en de kraterrand. Wij hadden alleen zin in geldbesparen en willen dus lopend naar een ander uitzichtpunt. Route: "een paadje in tegenover hotel Cemara Indah". Klinkt duidelijk toch?

Met ons hoofdlampje op lopen we rond half vier tussen de weilanden en huisjes door (hier kwamen we op de terugweg achter). Het is hier pikdonker. Op elk van de kruispuntjes van zandweggetjes gokken we de route en gelukkig komen we na een half uurtje wat andere hoofdlampjes tegen. We komen ze achterop terwijl ze verdwaasd om zich heen staan te kijken (lijkt wel grappig met al die lampjes). We komen zelfs wat bekenden tegen uit de bus, twee Duitse meisjes, Hedi en Paula, en besluiten samen verder te lopen. Op handen en voeten klimmen we verder. Bijzonder pad.

We komen na een kwartiertje uit op een strak aangelegde trap. Blijkbaar was onze detour een onnodige omweg, maar ach we zijn immers op zoek naar avontuur. Het vervolg van de klim belooft nog veel steile stukjes en als het bijna vijf uur is, kleurt de lucht vuurrood. Wow, bromo heeft nu al de helft goedgemaakt. Al gauw komen we op een uitzichtpunt uit waar nog maar twee mensen staan. Het punt ligt een paar minuten onder een officieel viewpoint, maar dit punt heeft als voordeel dat je bijna alleen zit. 

Het volgende uur is gevuld met foto's klikken, nog meer foto's maken, ontbijten en aanschouwen. We hebben een perfecte heldere sunrise die alles goedmaakt. Wauw, we zijn onder de indruk. We lopen natijd rustig terug en zien beneden een kleine honderd jeeps in colonne rijden. We zijn blij dat we de toeristen een keer ontlopen en dat we zo'n vijftig euro bespaard hebben. We besluiten dit geld te gebruiken voor een paar luxe hotelovernachtingen in bali, onze volgende stop. Dit keer een hotel met wastafel, wifi, een wc en een schoonmaakteam. Heerlijk!

Paula typt verder: 

Na een douche volgt weer een lange bustocht. Ons is beloofd dat we om acht uur in de avond op onze eindbestemming, Denpasar in Bali zullen zijn. Klinkt prima! Gelukkig nemen we die tijden tegenwoordig met een pak zout. De reis duurt veel langer, om acht uur komen we pas aan met de ferry op Bali, dan nog drie uur naar Denpasar en vanaf daar nog een uurtje in een taxi busje naar Kuta. Rond middernacht checken we in in ons hotel. We dumpen gauw onze tassen gaan nog ergens avondeten (broodje hotdog) halen en gaan rond half twee 's nachts slapen. 

De volgende dag slapen we lekker uit en na een brunch vertrekken we naar het strand. Na zo'n tien minuten lopen stappen we op een mooi wit strand dat afgeladen is met surf dudes en dames. We besluiten eerst op het zand te ploffen en rustig eens naar de andere beginnend surfers te kijken. Al snel begint het natuurlijk te kriebelen en we besluiten boards te huren en een lesje te boeken. In twee uur kunnen jullie staan! Zegt onze leraar heel optimistisch. Hmm dat moet ik nog zien. We krijgen beide een board en trekken een shirt aan. Eerst volgt de basis op het strand: liggen, peddelen opdrukken en staan! Oké zo op het strand gaat het best prima en dus gaan we al snel het water in. 

Les 1 is proberen te staan en mee te glijden op de witte golven. Onze leraar gaat mee het water in en helpt met het uitzoeken van goede beginnersgolven. Hij roept lay down als er een geschikte golf aan komt, dan klimmen wij gauw op het bord en op het juiste moment zet hij ons af in de golf. Wat volgt is heel veel hopeloze keren proberen te gaan staan. Ik lig meer op de kop in de golfen dan dat ik kan staan. Sander heeft iets sneller succes, al redelijk vlot staat hij en kan hij zelfs een stukje mee surfen op de kleine golfjes. Super voor hem, maar ik word natuurlijk alleen maar chagrijniger.. Ik ga te veel nadenken en raak in de knoop met welke voet ook alweer voor moest enz. Tijd voor een time out zegt onze leraar. We sjouwen onze borden naar het strand en gaan bij de andere leerlingen zitten. Sander helemaal enthousiast en ik een beetje teleurgesteld. Als ik iets nieuws ga leren, moet er natuurlijk binnen vijf minuten succes geboekt worden.

Al gauw gaan we weer met frisse moed het water in. We hebben de techniek nog een keer doorgenomen en bij de eerste beste golf word ik weggeduwd. Snel ga ik staan en dan blijf ik ineens langer staan dan twee seconden! Wauw ik surf zo naar het strand! Woeoee het lukt! Sander komt ook al aan glijden en we geven elkaar een high five. Zo voelt het dus als het lukt! Hierna volgen nog een paar geslaagde pogingen en algauw zijn we helemaal kapot. Genoeg gesurfd voor vandaag. Het einde van de middag brengen we door op het strand. Sander gaat nog een keer het water in met zijn plank maar komt al snel weer terug, zijn armen zijn leeg. Morgen weer een dag! In de avond gaan we eten in een van de veel te toeristische tentjes en lopen we wat rond door de het stadje. We eten zelfs Nederlandse bitterballen! Gezellig, maar toch wel mega druk!

De volgende dag gaan we weer naar het strand. Ik zit onder de schaven en blaren van surfdag 1. Heel apart, blijkbaar ben ik steeds op een bijzondere manier over het bord geschoven. Mijn handen, bovenbenen en knieën liggen open en alleen de gedachte om het zoute water weer in te gaan prikkelt al. Daarnaast ben ik de vorige avond over een gespannen ketting langs de stoep gestruikeld (languit op straat, heel gênant) en zit er een mooie reeks blauwe en groene plekken op mijn benen. Voor mij een dagje chillen in het zand dus. Sander huurt een bord en gaat weer de zee in. Optimistisch als hij is heeft hij een kleiner bord gehuurd dan gisteren, want toen kon hij al staan dus een stapje moeilijker moet nu wel kunnen denkt hij. Ik sta vlakbij het water met de camera in de aanslag, maar zie Sander op steeds mooiere manieren op de kop in het water terecht komen. Als het dan toch een paar keer gelukt is komt hij het water uit. Genoeg geploeterd voor vandaag! 

De rest van de dag spenderen we op het strand, we lopen richting een restaurant op het stand om een reservering te maken voor een romantisch diner op de volgende dag. Dan zijn we alweer een jaar getrouwd! We zien prachtige tentjes staan en regelen dat we daar tijdens sunset kunnen eten. Wauw, kost een paar miljoenen, maar we zijn maar één keer één jaar getrouwd. Laat op de dag gaan we terug naar ons hotel om nog even te zwemmen in het zwembad. Als we in onze kamer komen wacht ons een verrassing, ons bed is versierd met rozenbladeren en de handdoeken zijn in de vorm van zwanen gevouwen. Superlief! Zo is het niet moeilijk om in de stemming te komen voor een feestje. 

Op 20 september worden we wakker en denken terug aan onze fantastische dag een jaar geleden. Ongelooflijk dat het alweer een jaar geleden is! We maken er een leuke dag van door een scootertje te huren en de onderste punt van Bali te verkennen. Helemaal beneden komen we een mooi strand tegen waar we gaan zwemmen. Tussendoor met nog wat Aziatische toeristen op de foto en dan is het tijd om ons klaar te maken voor ons sunset diner op het strand. Als we aankomen bij ons privé tentje op het strand voelen we ons eerst nog een beetje opgelaten en giechelig, maar dat laten we al gauw los. De zon gaat langzaam onder en wij genieten van een prachtig uitzicht en een heerlijk zes! gangen diner. Wat bijzonder om zo'n mooie dag een jaar later op zo'n mooie plek te kunnen vieren. We voelen ons gezegend! We sluiten de avond af met cocktails en maken plannen voor onze volgende trip, Ubud!

De volgende dag verlaten we Kuta in de middag. In slechts een uurtje rijden in een minibus komen we al aan in Ubud. Ideaal zulke korte reistijden! Ubud is een schattig stadje met nog steeds veel toeristen, maar is al een stuk minder druk dan Kuta. De plaats staat bekend om spiritualiteit en je kunt er dan ook volop yogalessen volgen en de plaats is gevuld met kunstwinkeltjes en hippe healthy en organische barretjes en restaurants. De middag vullen we met op het terras zitten, we lopen wat over de markt. 's Avonds hebben we geen zin om de deur nog uit te gaan dus dineren we in bed met chips en biertjes uit de supermarkt. Ook niet vervelend! 

De volgende dag beginnen we in het monkey forest. Een bos in Ubud waar veel aapjes leven. We zijn het bos nog niet eens binnen als we al veel aapjes tegenkomen. Ze zitten op straat, daken en in de bomen. Zodra we het hek doorgaan komen we nog veel meer aapjes tegen, vooral de allerkleinsten zijn heel schattig. We lopen door het bos en kijken vooral naar hoe andere toeristen de aapjes voeren. Een banaan boven je hoofd houden en wachten tot een aapje op je hoofd klimt zodat een ander gauw een foto kan maken. Een beetje te gemaakt, vinden wij. Na het bos gaan we langzaam lunchen en slenteren we een beetje door het centrum. We wachten tot het drie uur is, want dan hebben we een massage geboekt staan bij een leuke Spa. Als we daaraan komen worden we opgewacht door een dame. Vol excuses legt ze uit dat de masseuse ziek is geworden. Onze massage kan niet doorgaan.. hmm hebben we daarom de hele middag niets gedaan? 

We balen een beetje, maar besluiten dan maar ons rondje wandelen door de rijstvelden vast te beginnen. Dit hadden we gepland voor de avond, want Anne heeft ons een goed restaurant in het midden van de rijstvelden getipt. We mogen er op haar kosten heerlijk gaan eten. Hoe lief! Zodra we het drukke centrum uitlopen belanden we in het groen. Hoewel we nog steeds om de vijf meter bijna omver gereden worden door scooters, genieten we van de prachtige rijstvelden. We stoppen verrukt als we langs een spa komen. Deze spa ligt midden tussen de rijstvelden en ze bieden de massage aan die wij die middag geboekt hadden, maar helaas niet door kon gaan. We vragen of er nog plek is en als er ja gezegd wordt besluiten we onze wandeling te onderbreken voor een massage. We worden een hutje in geleid en mogen samen in een ruimte plaatsnemen. Dan worden we een uur lang stevig, maar heerlijk gemasseerd. 

Na een douche lopen we verder door de rijstvelden en al gauw komen we het door Anne getipte restaurant tegen. Wat een plaatje! Het restaurant staat op palen middenin de rijstvelden. We hebben geluk, aan de rand is nog een plekje vrij zodat we volledig zicht hebben op een prachtige zonsondergang. Wauw, wat is het hier mooi! En het eten is heerlijk, thanks Anne! Als het bijna helemaal donker is lopen we terug naar Ubud waar we nog een drankje doen. We denken na over wat we de volgende dag zouden gaan doen. Er zijn een aantal tempels die we kunnen bezoeken, maar of we daar zin in hebben weten we nog niet. Dat zien we morgen wel!

Op onze laatste dag in Ubud besluiten we een scooter te huren. We bezoeken één van de tempels, die overigens prachtig is, maar de dag draait meer om rustig touren door de omgeving. Het is geweldig om wat van het echte Bali te kunnen zien. We doorkruisen schattige kleine dorpjes waar de mensen naar ons zwaaien en overal om ons heen zien we de knalgroene rijstvelden. Heerlijk om al die toeristen achter je te laten en in alle vrijheid door het landschap te kunnen rijden. Wat een fantastische dag! Indonesië heeft echt iets bijzonders, onderweg besluiten we dat dit een land is waar we zeker terug gaan komen. 

Hieronder een selectie van onze foto's in Indonesië. Het filmpje volgt bij blog deel 2, nog even geduld dus!