Van Chaos in Kathmandu tot Rust in de Himalaya

Daar zitten we dan, ergens in een donker internetcafe in Pokhara, Nepal. We zijn slechts tien dagen op reis, maar we hebben al ontzettend veel gezien en gedaan. Het vertrek uit Nederland lijkt alweer ver weg! Samen waren we nog een weekje vrij voor het vertrek. Zo konden we ons mooi richten op inpakken en 'doei zeggen'. In zo'n week kom je erachter hoeveel belangrijke mensen je om je heen hebt. Her en der veegden we snel een paar traantjes weg. Wat is nou drie maanden? Waarschijnlijk zijn we zo weer thuis.

Daan bracht ons vrijdag naar het Zwolle en toen begon het avontuur eindelijk echt. Een laatste kus en knuffel en toen de trein in. Onderweg naar Brussel begonnen we ons een beetje te beseffen dat we voor drie maanden weg zouden gaan. Een bizar, maar ook een gaaf idee. De reis naar Brussel verliep vlot en ook de vluchten naar Doha in Qatar en naar Kathmandu gingen snel. We konden zelfs nog een beetje slapen op het vliegveld van Doha toen we daar acht uur (!) mochten wachten op onze volgende vlucht. Uiteindelijk kwamen we om 15:30 lokale tijd aan op Kathmandu.

Voordat we het land in mochten, moesten we eerst nog ons visum regelen. Op internet hadden we al een formulier ingevuld en ook zitten er een stapel pastfoto's in onze tas. Voor het visum zouden we alleen nog $50 moeten betalen en dat bedrag konden we pinnen op het vliegveld wisten we. Helaas deed geen enkele pinautomaat het aan onze kant van de douane... In gebrekkig Engels wees een mannetje ons naar de aankomsthal. Sander ging daar proberen te pinnen en ik moest al een soort van borg blijven wachten bij de douane.

Natuurlijk duurde het veel te lang voordat Sander terugkwam en net toen ik me stond af te vragen of hij niet aangehouden zou zijn omdat hij zonder visum door de douane was gelopen, kwam hij terug met een stapel geld. De ATM aan de andere kant van het douanepoortje deed het blijkbaar ook niet. Vervolgens werd Sander doorgestuurd, zelfs tot buiten het vliegveld. Ook hier bleken geen werkende ATM te vinden, maar Sander kon 5000 Rupees lenen van een tour guide die hij tegenkwam. Diezelfde guide (we mochten hem Nepal noemen) zou ons langs een ATM in de stad brengen zodat we hem konden terugbetalen en daarna wilde hij ons ook naar het hotel brengen. Goed geregeld, maar ik had wel zo mijn twijfels natuurlijk. We waren nog niet langs de douane of we moesten al geld terugbetalen aan iemand. Reisles 1: ga nooit zonder Amerikaanse Dollars op pad.

Terwijl ik me bedacht dat ik echt niet zomaar met die gast meewilde, viel die twijfel al vrij snel weg toen een aardig mannetje ons stond op te wachten toen we door de douane kwamen. Nepal en een taxichauffeur brachten ons netjes naar een ATM en al snel konden we Nepal terugbetalen. Natuurlijk moesten we daarna ook mee naar zijn kantoor om aan te horen waar hij ons allemaal mee naar toe kon nemen. Duf van de reis hoorden we zijn voorstellen aan en we spraken af dat we de volgende dag terug zouden komen.

Eenmaal weer terug in de taxi verbaasden we ons over langsscheurende motors, scooters, bussen, fietsers en nog veel meer. Wat een chaos! Overal mensen, overal stof en overal rare luchtjes. Nadat we onze backpack hadden gedropt in ons hotel zijn we de stad ingewandeld. Door verschillende mensen waren we al voorbereid op een cultuurschok en die waarschuwing was niet onterecht. Voor de Weitkampjes onder ons, we kregen een beetje een Sri Lanka gevoel. We aten ergens een heerlijke curry en nadat ik letterlijk aan tafel in slaap viel, zijn we na een reis van meer dan dertig uur mooi op tijd gaan slapen.

De volgende dag trokken we Kathmandu in. Eerst gingen we naar onze tourguide vriend Nepal. Bij hem regelden we een trip naar Pokhara. Een mooie stad aan een meer vanwaar je prima op trekking kan gaan richting het Annapurna gebergte. Ook informeerden we naar een trip naar Tibet en de treinreis naar Hong Kong, maar de prijzen bleken de laatste maanden flink gestegen te zijn. Ruim $1500 per persoon voor slechts 4 dagen vonden we toch een beetje duur. We besloten onze plannen om te gooien en eind juli direct van Kathmandu naar Hong Kong te vliegen. Tibet komt misschien een andere keer.

De rest van de dag liepen we door Kathmandu. We bezochten Durbar Square, een groot plein met allemaal heilige tempels. We aten ergens op een dakterras en hadden een supermooi uitzicht. De rest van de dag wandelden we door de stad en bleven we ons verbazen over de drukte en viezigheid. Netjes je neus snuiten in een zakdoek is er bijvoorbeeld niet bij. Er wordt veel geroggeld en gespuugd. Bah..

Toen na het eten de regen losbrak renden we op onze slippertjes naar ons hotel. We pakten onze spullen in, want de volgende dag zouden we vroeg opgehaald worden door onze gids Hari voor de zesdaagse trekking trip. Hari stond ons om stipt 6.30 uur op te wachten bij het hotel. We liepen naar het busstation en vertrokken met de bus naar Pokhara. Een prima trip van zes uur. Toen we eenmaal Kathmandu uit waren, liet Nepal pas echt zien hoe mooi het eigenlijk is.

Pokhara is zoveel mooier, rustiger en schoner dan Kathmandu. De stad ligt aan een meer en heeft een paar leuke barretjes aan een soort boulevard. Wat een verademing na die stoffige hoofdstad van Nepal. Die avond aten we samen met Hari typisch Nepalees. We aten in een lokaal restaurantje in kleermakerszit heerlijke Dahl Bath. Een typisch Nepalees gerecht.

Eenmaal weer terug in het hotel maakte we, net als in het hotel in Kathmandu, weer kennis met de Nepalese standaard. Elektriciteit is er maar op bepaalde tijden en de wc moeten we doorspoelen door er zelf emmers water in te scheppen. Voor mij is vooral dat laatste erg wennen. Luxe en schone badkamers moet ik de komende drie maanden toch echt achter me laten. Even slikken, maar ik ga er vanuit dat dit na een tijdje vast went.

Op de dag van de start van onze trekking worden we wakker en zien we dat de grijze bewolking iets verdwenen is. Voor het eerst konden we een blik werpen op de Himalaya. Wauw, wat een indrukwekkend gezicht, die besneeuwde bergtoppen. Waar in Nederland de hoogste berg 321 meter is, mag in Nepal een 'berg' van onder de 6000 meter geen berg heten. Dat is slechts een heuvel.

Nadat we de bergen op de foto gezet hebben, stappen we in de taxi. In een rit van uur worden we naar het startpunt van de trek gebracht. De taxichauffeur scheurt er op los en een paar keer hebben we tijdens het inhalen een 'aah-momentje' als de driver bijna op een tegenligger botst. Gelukkig komen we levend over. Nog snel even plassen boven een gat en dan kan de trip beginnen!

Hari heeft een prima tempo en deze dag gaat de route langs verschillende dorpjes. Een 'easy' route volgens Hari, maar al na een kilometer druppelt het zweet van ons af. Wat is het heet! Hari zei dat die hitte niets met de moeilijkheid te maken had. "Vandaag lopen we gewoon op de weg, maar morgen is het heel steil en is het pad lastiger", zegt hij met een grijns.

Als we ergens pauze houden, vertelt Hari over zijn leven. Hij is dertig en is vijf jaar geleden met zijn vrouw getrouwd. Een 'arranged marriage' zoals hij het zelf zegt. Hij had zijn vrouw voor het huwelijk slechts een keer een uur gezien. We kijken elkaar aan en beseffen hoe fijn Nederland is en dat wij rustig de tijd (tien jaar) hebben gehad om te bepalen of we met elkaar wilden trouwen. Hari is tevreden met zijn leven. "Het is gewoon onze cultuur", zegt hij.

De eerste wandeldag zit er redelijk snel op. We hebben een schattig kamertje met een keihard bed. De wc (een gat) en de douche zijn buiten. Hier moet ik maar heel snel aan gaan wennen denk ik bij mezelf, anders gaan die drie maanden heel lang duren.

Na een heerlijk pannenkoekenontbijt vertrekken we de volgende dag om 7.30 uur naar de volgende tussenstop: Ghorepani. Volgens Hari gaan we heel veel klimmen vandaag. Bij het startpunt zijn we op 1700 meter en we moeten naar 2874 meter. Al snel komen we op een trap waarbij Hari vertelt dat er 3260 treden zullen volgen. Gelukkig is het bewolkt en daardoor een stuk minder heet dan gisteren. We zijn best snel boven en drinken thee op de top.

Alles is een stuk natter dan gisteren en we zijn blij met de paraplu's die we bij ons hebben. Die paraplu's moesten we meenemen van Hari. niet alleen tegen de regen en de sterke zon, maar ook om ons te beschermen tegen uit de bomen vallende bloedzuigers. Die schijnen hier tijdens het regenseizoen heel veel te zitten. En ja hoor, zodra we in de jungle aankomen, begint Hari ons erop te wijzen dat we steeds naar onze schoenen moeten kijken. We moeten checken of er geen bloedzuigers omhoog klimmen.

Vanaf dat moment liep ik natuurlijk alleen nog maar naar mijn schoenen te kijken en af en toe moest ik me er echt toe zetten om ook om me heen te kijken. Want wat is Nepal indrukwekkend mooi. En dan zien we nog niet eens de hoge bergen door de zware bewolking. Door het regenseizoen zijn de watervallen in de jungle extra wild en hebben veel watervallen zich uitgebreid tot de looppaden. Zo gaan we van steentje naar steentje naar onze tweede slaapplek. Als we in Ghorepani naar onze hotelkamer gebracht worden zien we tot onze verbazing dat we een prive badkamer hebben. Hoe luxe is dat! Oke, het ziet er allemaal nog steeds niet uit, maar het is echt iets waar je na slechts een paar dagen aan went.

In de avond besluiten we dat we de volgende dag wel zien hoe het weer de volgende dag is. Er staat namelijk een klim naar Poon Hill op de planning. Vanaf hier kun je de zonsopgang zien met op de achtergrond uitzicht op de Himalaya. Helaas is het alleen ontzettend slecht weer. Dikke bewolking en veel regen. We besluiten het weer aan te zien en als het heel slecht is een dag te wachten. We lopen de trek immers om de Himalaya te kunnen bekijken. Als we een dag extra in Ghorepani moeten blijven betekent dat alleen dat we twee loopdagen in een moeten stoppen, maar dat lukt volgens Hari wel.

Als we de volgende dag om 4.30 wakker worden, horen we de regen tegen de ramen kletteren. Hari komt vertellen dat het weer nog slechter is dan gisteren en dat we Poon Hill niet gaan beklimmen die dag. We slapen dus een beetje uit en brengen de rest van de dag door bij de kachel in het hotel. We kaarten met Hari, lezen en schrijven wat en doen 's middags nog een tukje. Prima dag!

De volgende dag is het om 4.30 nog steeds bewolkt. Licht teleurgesteld liggen we in bed. Zijn verdorie zes dagen aan het lopen, kunnen we de Himalaya nog niet eens zien! Maar als we om 7.00 uit bed komen zien we dat de bewolking wat wegtrekt. Ineens zien we tussen de wolken door eindelijk de immens hoge besneeuwde bergtoppen! We beklimmen Poon Hill na het ontbijt en gelukkig wordt onze 45 minuten durende tocht beloond met een paar fotowaardige utzichtpuntjes.

Al snel trekt alles weer dicht en starten we onze tocht naar beneden. Deze dag lopen we naar Tatopani. We gaan allemaal maar dalen. Poon Hill ligt op 3210 meter en we moesten naar 1150 meter in Tatopani. Deze dag liepen we zo'n 8 uur. Al snel kon ik geen trappen meer zien. Het scheelde enorm dat de omgeving adembenemend mooi is. We liepen door de 'hill side' en kwamen door typisch Nepalese dorpjes en langs prachtig groene rijstvelden. Dit maakten de zware tocht een stuk dragelijker.

Onderweg zwaaien kindjes naar je, moet je je een weg banen door kuddes paarden en koeien en moet je blijven opletten dat je niet ergens in een koeienvlaai of in een mini-watervalletje stapt. Rond 4 uur kwamen we aan in Tatopani. Hier is een hot spring waar je voor minder dan een euro heerlijk kunt relaxen. We trokken snel onze zwembroek en bikini aan en ploften in het ontzettend hete water. Wat een verademing!

Op de laatste wandeldag stond alleen nog een tocht van vijf uur op het programma, heen en weer naar de grootste waterval van de omgeving. We stonden op met enorme spierpijn. Die daling van bijna 2100 meter voelden we behoorlijk aan onze kuiten en bovenbenen. Hoewel die tocht naar de waterval 'easy' zou zijn, want we hoeven alleen maar de weg te volgen, viel de laatste dag ons toch behoorlijk zwaar. Gelukkig was de waterval supermooi en zeker de moeite van de wandeling waard.

Na het oversteken van een enorm eng bruggetje maakten we wat foto's en begonnen we aan de tocht terug. Eenmaal bij het hotel gingen we snel lunchen om daarna weer lekker in de hot spring te kunnen zakken. Die middag ontmoetten we Melvin, een Engelsman uit Schotland die een jaar op reis was. Een gezellige kerel waarmee we hebben gegeten en nog wat hebben gekaart. Al kikkers en sprinkhanen ontwijkend vertrokken we laat naar ons bed.

Dag zes was de laatste dag van de tocht en op deze dag zouden we in de bus terug reizen naar Pokhara. Hoewel de weg waar we op reden de Highway wordt genoemd, was deze enorm slecht. De bus werd na elk dorp voller en voller en 2,5 uur lang zaten we met 5 blanken en 40 lokalen heen en weer te schudden. Keiharde Nepalese muziek en gaan. Wat een belevenis!

Na een lange tocht zijn we nu weer in Pokhara. Morgen gaan we hier nog wat dingen bekijken en dan vertrekken we overmorgen weer naar Kathmandu. Daar hebben we namelijk nog lang niet alles gezien. Op 31 juli vliegen we naar Hong Kong en daar komen we op 1 augustus aan. Winner haalt ons op van het vliegveld. Hoe lief!

Het is een enorm verhaal geworden, maar we hebben dan ook al ontzettend veel meegemaakt in deze eerste anderhalve week. Alles gaat helemaal prima en het is echt een gek idee dat we dit drie maanden lang mogen doen. Daar moeten en mogen we heel erg van genieten!

Om jullie een beeld te geven van onze belevenissen volgen hieronder nog wat foto's. We wilden ook graag een filmpje toevoegen, maar dat gaat helaas wegens veel te traag internet niet lukken. Misschien later!

Veel liefs en dikke kus, Sander en Paula

Het uitzicht vanuit onze hotelkamer in Kathmandu

Dames op straat in Kathmandu

Een tempel op Durbar Square, Kathmandu

Thamel, Kathmandu

Typisch Nepalees eten samen met onze gids Hari

Ja, koeien zijn hier heilig, krijgen voorrang en lopen dus midden op straat.

Pokhara, werkelijk een plaatje

Samen met Hari lopen we de eerste dag van de trek. De plu's blijken ook goed te werken tegen de zon.

Onze eerste overnachtingsplek bevindt zich midden tussen de rijstplantjes

Lopen, lopen en lopen. 

Jaa, Dhaulagiri toont zich door de wolken. Met een hoogte van 8.167m de op zes na hoogste van de wereld.

Je moet goed kijken, maar daar zitten ook bergen tussen

Het bewijs van vijf dagen lopen

Terug met de bus is niet veel comfortabeler. Al deze mensen moeten trouwens in dat busje...